Cabo De Gata

Twee Nederlandse dames, Mick en Yvonne, organiseren hier in Las Negras reeds een aantal jaren diverse cursussen en workshops. Deelnemers logeren in een super de luxe resort of in enkele appartementjes aan het strand. Zaterdagavond, op het einde van de sessie beeldhouwen en de workshop hoedenmaken, die ze vorig week organiseerden werden wij uitgenodigd om de resultaten te gaan bekijken. Het moet gezegd dat wat wij zagen ver onze verwachtingen overtrof.

(info over de vele mogelijkheden en prijzen: http://www.workshopsinandalusia.com/)

Na de modeshow van de hoeden en de voorstelling van de beelden werden wij uitgenodigd op een bbq met muziek en dans. Een zeer geslaagde avond.

Enkele deelnemers aan de cursus beeldhouwen en de workshop hoeden maken.

Op het strand aan het werk.

De beeldhouwers werken meestal op het strand bij het resort.

Hoedenmakers  geconcentreerd aan het werk olv Piet Van Maanen

Frans mocht meelopen in de modeshow om de hoed die Leen voor hem maakte te tonen.

Just married.

BBQ met muziek en dans.

We zijn terug en deden samen met twee gasten een uitstap met de auto naar Cabo De Gata. Nu we weten vanaf waar we de fameuze Vela Blanca kunnen zien zijn we tot daar gereden. De Vela Blanca is een witte rots die vanuit zee gezien de vorm van een zeil heeft.

Omdat we te ver gereden waren konden we uiteindelijk zeer dicht komen.  Bart en ik moesten er een korte klim voor over hebben maar we zagen de Vela Blanca echt voor onze voeten liggen. Ik had echter alleen mijn Iphone bij en de kwaliteit van de fotos is dus niet perfect.  Ook de “Dedo” die vlak voor de “Vela Blanca” staat konden we opnieuw fotograferen. De eerste foto is genomen op 9 maart en toont de Vela Blanca met de Dedo. De twee volgende foto’s werden zaterdag genomen.

De “Vela Blanca”. Je moet om het te zien stoppen bij een klein strandje voorbij Cabo De Gata vuurtoren.

Vela Blanca van dichbij.

Dinsdag van onze laatste week. We hebben al lang goesting om een top hier achter ons huis te beklimmen en er een vlag te bevestigen aan een oude niet meer in gebruik zijnde TV antenne. Het was een lastige gevaarlijke klim. (maar dat wisten  we niet op voorhand) Uiteindelijk hingen we onze vlag op. We hadden een fantastisch uitzicht op de omgeving. Maar … onze vlag zie je van beneden bijna niet. Zaterdag vliegen we naar huis. We hopen in mei terug te kunnen keren naar dit wondermooie gebied met zijn fantastische klimaat. Bijna elke dag een helderblauwe hemel. Bijna elke dag ontbijten en middagmalen op het terras. Overwinteren is ons hier heel erg meegevallen en we hopen dat nog vele jaren te kunnen doen.  We hopen ook dat veel familie en vrienden via deze blog hebben kennisgemaakt met het natuurpark Cabo De Gata. En wie weet ons eens komen bezoeken. Wanneer we hier terugkomen in mei zal het al veel warmer zijn en dan schakelen we over op meer watergenoegens. Over ons wedervaren zul je dan allicht ook wel een en ander lezen. In de tussentijd hoop ik wat tijd te vinden om de vaste rubrieken van deze blog wat uit te werken.

Met Ingrid en Marieke hebben we de top gehaald. Maar het was lastiger dan we veronderstelden.

Ook ik moet natuurlijk op de foto met mijn vlag.

De volgende foto’s geven een idee van de omgeving. Zeer uitzonderlijke beelden.

Las Negras

De huizenrij waar ook Margaret Merry woont.

Ingmar zijn huis dat vanaf het onze gezien heel hoog ligt. Maar van hieruit moeten we naar beneden kijken.

Over de bergkam zie je Hortichuelas en de baan naar boven richting Fernand Perez.

Zaterdag. Vanaf Playazo kun je omhoog stappen over een berg en langs de andere zijde een klein strandje bereiken. We probeerden dat al eens in oktober samen met Erik en Leen maar keerden toen op onze stappen terug omdat het te warm was.

We parkeerden onze auto bij de Torre de los Alumbres langs de baan naar Playazo.

Vanaf de top van de heuvel zie je beneden het strandje liggen.

Na een redelijk lange wandeling bereik je deze unieke plaats. Ook hier weer zijn er heel speciale rotsformaties te bewonderen.

Na een wandeling van ongeveer twee en een half uur stonden we terug bij de auto. Een nieuwe plek ontdekt.

Het blijft uitstekende weer en we besluiten maandag om een reeds lang voorziene fietstocht van 45 km te maken. We rijden naar San José en laden er onze fietsen uit de auto. Via Playa San Genovese, Baronal en Monsul rijden we naar Torre de la Vela Blanca. De naam van deze hoog gelegen wachttoren komt van een rots helemaal beneden die echt de vorm van een zeil heeft. We hebben die nog nooit kunnen zien. Ook omdat we niet goed wisten waar het te zien was. Op de foto’s hierna volgt de uitleg.

We wandelden al eens naar boven samen met Rita en Romain. Op deze plek hebben we toen foto’s genomen. Nu doen we het nog eens over met onze fantastische electrische Flyers fietsen erbij.

Achter mij zie je het hoogste punt van onze fietstocht.

De kust is er uitzonderlijk mooi en wordt ook in veel films gebruikt.

Met de auto reden we al dikwijls naar de vuurtoren van Cabo de Gata die je hier in de verte ziet. Het is steeds een mooi tocht waarvan we dachten dat hij heel hoog eindigde; Maar dat blijkt niet juist. Je kunt nog veel verder rijden. Dat hebben we nu dus ontdekt.

Hier zien we dan eindelijk het beroemde “Vela Blanca”. Je moet om het te zien stoppen bij een klein strandje voorbij Cabo De Gata vuurtoren en de Torre de la Vela Blanca.

Voor de Vela Blanca is er nog een bezienswaardigheid. Een rotsblok in de vorm van een duim. Dedo. Hier duidelijk op de foto te zien.

Na de afdaling van Cabo De Gata kom je langs de salinas. Je kunt er vanuit kijkhutten roze flamingo’s gadeslaan.

Langs het strand staat een heel mooi kerkje. Het staat daar als het ware heel alleen naast de zoutwinning. Het werd gerestaureerd maar is maar zelden open.

Via Pozo De Los Frailes en zijn beroemde waterput (pozo) reden we terug naar San Jose waar de auto op ons wacht. In vergelijking met ons vorige bezoek ziet het er niet goed onderhouden uit.

Zaterdag. We doen een mooie wandeling naar San Pedro. We rijden eerst met de auto zo ver mogelijk. Dwars door Las Negras, voorbij de waterzuivering. Daar parkeren we op een weide. Van daar is het nog een uurtje stappen. Steeds opnieuw zeer mooi.

We zien tot onze verrassing dat men begonnen is met de aanplanting van een olijfgaard. Ongelofelijk dat men dat daar doet.

Het gaat om duizenden boompjes die allemaal toch water moeten krijgen.

Op het moeilijkste stuk heeft men nu een koord aangebracht. Eigenlijk niet echt nodig bij normale weersomstandigheden.

De baai komt in zicht met de ruine van een vervallen fort.

Ednkele kluizenaars hebben er een best gezellig huisje gebouwd.

Op het strand: uitvoerige instructies in verband met het toiletgebruik en de vuilnisophaling.

Zonder deze bron zou San Pedro niet overleven.

Een laatste idylisch zicht op de baai met een yacht dat er zal overnachten en een deel van het fort.

Zondagnamiddag deden we een wandeling naar een strandje in de buurt. Het startpunt ligt langs de baan naar Isleta De Moro op dezelfde plaats waar je ook de wandeling start naar “La Requena”. Een beetje voorbij het uitzichtpunt “Ametista”.

Het begin van de wandeling is een gewoon weggetje dat bergaf naar zee loopt.

Al spoedig kom je dit bord tegen dat je duidelijk maakt dat je op het juiste pad zit. Waarom ze dat niet bij de start van het pad gezet hebben is mij een raadsel.

Het pad gaat al spoedig naar beneden. Dat zie je op deze foto als je let op de mensen die beneden lopen.

Het eindpunt is een keienstrand. Niet al te groot. Bij een rustige zee kun je er gaan zwemmen maar dan moet je wel zeepantoffels aandoen.

Op de terugweg volgden we  de blauw en witte streepjes. Helaas zijn de streepjeszetters niet altijd consequent en is het soms raden langs waar je moet verder gaan. Tip: probeer zoveel mogelijk links aan te houden. Deze wandeling brengt je door een wondermooi stukje natuur tot aan het grootste stand nabij Isleta De Moro.

Vanop het strand daar heb je een mooi zicht op de eilanden van Isleta de Moro. Het is een mooi zandstrand en je kunt in de zomer in de schaduw van de bomen zitten. 

Voor de terugweg neem je dezelfde weg terug. Door hetzelfde palmbomenbos terug. Nu ga je best rechtstreeks tot op de baan waar je dan rechtsaf naar de auto wandelt. Alles samen een gemakkelijke wandeling van 2 uren. Het vertrekpunt op minder dan 10 km van ons huis gelegen.

Samen met Monique en Ingrid deden we een korte wandeling naar een strandje waar je ametisten kunt vinden. Startpunt is een kleine parking aan de linkerkant van de baan voorbij Rodalqualar vlak voor je de steile bergop moet oprijden. Het weggetje volgen tot aan twee palen waar normaal een ketting moet tussen hangen. Daar vlak voor die palen links aanhouden en de rambla naar beneden volgen.

Het laatste stuk is een afdaling langs een dik koord. Niet gevaarlijk maar wel leuk om doen.

Maximaal twee uren heen en terug.

Reeds na een tiental minuten zie je de zee al liggen.

Afdaling langs een dik koord. De foto geeft een vertekend beeld. De afdeling is slechts een goede 6 meter en volkomen ongevaarlijk.

Een foto van mijn 3 reisgezellen. Ingrid had in het weerkeren zeker 1 kg stenen mee plus een plastieken bak die ze gevonden had en die ze kon gebruiken.

Marieke heeft er mij op gewezen dat ik nog iets belangrijks vergeten was over Jerez. Iets dat zeker de paardenliefhebbers zal interesseren. Ons bezoek aan de koninklijke school voor kunstrijden met Andalusische paarden. (Real escuela Andaluza del arte ecuestre)

Andalusische paarden zijn een speciaal ras. Hier worden ze opgeleid om te leren dansen. Eenmaal per maand geven ze in de winter een demonstratie op zaterdag. En natuurlijk waren wij er toevallig bij. Fotograferen is verboden. De foto’s zijn nietszeggend maar de show was werkelijk de moeite. Niet alleen allerlei danspassen die je niet voor mogelijk houdt dat een paard dan kan. Maar ook rechtop staan en dan nog met de achterste poten afspringen. Ook met twee vierspannen tegelijk rondjes draaien in de piste. Een bezoek die we zeker kunnen aanraden aan al wie in Jerez eens langskomt.

Andalusiërs. Meer konden we niet fotograferen.

Vrijdag 20 februari vertrokken per auto naar Jerez. Een rit van 500 km. We kozen ervoor om de heenreis te doen via de A7. Deze gratis autostrade volgt praktisch de hele tijd de kust. Mooie route. Via Malaga en Algeciras. (in de verte zie je Gibraltar liggen) Vanaf daar gaat landinwaarts. We wilden in Jerez de la Frontera het jaarlijkse Flamencofestival bijwonen. Per toeval zagen we het er op zondag in Cadiz carnaval was. Cadiz ligt slechts 40 km van Jerez. Niet dat wij zulke carnavalgangers zijn. Maar het carnaval van Cadiz is werelderfgoed. We hebben dus zondag Cadiz bezocht en een beetje van de carnavalsfeer genoten. Op het carnaval van Cadiz is het speciale dat er veel groepen zijn met zangers op wagens. Dat is echt wel leuk. Jammer natuurlijk dat we niet helemaal begrepen waarover ze zongen.

Dinsdag 24 februari keerden we huiswaarts via de autostrade van Malaga naar Granada. Die rit is even ver als langs de kust maar het is de hele tijd autostrade. Op de heenreis hadden we toch een 100 km gewone weg. Ook die rit is bijzonder. Nu omdat je vlak langs de Sierra Nevada met zijn besneeuwde bergen komt.

We hadden oorspronkelijk ook voorzien om in Ronda een nacht te overnachten. Dat hebben we uiteindelijk niet gedaan omdat het in dit seizoen toch nog vrij koud  is. Zelfs in Jerez waar het verschillende dagen bewolkt was steeg de temperatuur niet boven de 15°. Volgende keer moeten we dit later op het seizoen doen.

Jerez: appelsienen werden door stadswerklui van de bomen geklopt en weggevoerd.

Manuela Carasco. Op 21 februari hadden wij een voorstelling geboekt in theater Villamarta. Er waren enkel nog plaatsen helemaal boven. Maar we hadden ons erop voorzien en de verrekijkertjes van onze kleinzonen meegenomen. Het was een prachtvoorstelling.

We gingen ook naar enkele intiemere voorstellingen in Peña’s. 

Ook voorstellingen gegeven door flamencoscholen waarbij zowel de jongste leerlingen als de oudere aan bod kwamen waren, zeer de moeite en wisten ons te emotieoneren.

Een van de leidsters van de jongere kinderen.

Een bezoek aan een sherrybodega mag natuurlijk niet ontbreken. Wij kozen voor Tio Pepe. Eigenlijk de merknaam van bodega Gonzalez Byass.

Proefzaal

Steven Spielberg mocht hier ook zijn handtekening zetten. Het onze werd niet gevraagd.

Kathedraal Jerez

Strand Cadiz gelegen in het oude Cadiz.

Cadiz: kathedraal.

Beeld van het oude Cadiz vanop de Tavira toren. Op deze toren staat een camera obscura. Men kan er via een telescoop de ganse omgeving bekijken.

Talrijke openluchtkraampjes verkochten verse vis.

Zeeëgels

Sfeerbeelden van het vermaarde carnaval van Cadiz.

Dit ventje deed ons aan ons jongste kleinkind denken.

Een groep zangers op een wagen. Wat ze zongen verstonden wij maar half maar ze hadden er plezier in en de luisteraars ook. Bovendien zongen ze echt goed. Als je op de volgende link klikt opent er zich een nieuw venster in youtube waarop je een filmpje met de zangers kunt bekijken. 

Klik hier als je het filmpje wilt bekijken met een van de zanggroepen op het carnaval.

(wordt geopend in een nieuw tabblad of een nieuw venster)

Op de terugweg reden we zeker 100 km met naast ons de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Deze keten loopt van Granada tot Almeria.