De Standaard stuurde een journalist naar Spanje die er verslag doet over het leven na de lockdown. Het zijn harde tijden voor al wie van het toerisme moet leven.

Ik werd bijzonder getroffen door een passage die gaat over het iconische restaurant Pepica in Valencia. Wij waren er in maart 2019. Echt een beroemde gelegenheid waar vele sterren al langskwamen. Getuige de vele foto’s aan de muren. Zelfs deze erg bekende gelegenheid waar ook veel toeristen langskomen heeft het nu erg moeilijk.

Hieronder een kopie van het artikel in De Standaard.

Pepe haalt een medaillon vanonder zijn hemd en toont zijn grootouders, die begin vorige eeuw statig voor een fotograaf hebben geposeerd. In 1989 opende Francisco Balaguer in Valencia het restaurant La Pepica en sindsdien hebben daar heel wat beroemdheden paella gegeten. ‘Dit seizoen hebben we de deuren drie maanden en veertien dagen moeten sluiten, dat is in al die jaren nog nooit gebeurd’, zegt Pepe. Op 14 maart legde de Spaanse regering het openbare leven stil om te vermijden dat het coronavirus vrij spel zou krijgen. Sinds juni mogen de restaurants mondjesmaat weer gasten ontvangen.

Nu, midden in het hoogseizoen, is het nog altijd rustig in La Pepica. Om één uur ’s middags, het moment waarop in gewone tijden de buitenlandse toeristen hun paella verorberen, zijn de meeste tafeltjes nog leeg. Pas om een uur of drie, wanneer de Spanjaarden voor de lunch opdagen, komt er wat leven in het restaurant. Eigenlijk heeft Le Pepica niet langer twee, maar slechts één shift voor de dagelijkse lunch.

‘Ik ben bang dat ik het levenswerk van mijn grootouders niet kan verderzetten’Pepe BalaguerRestaurant La Pepica

Net zoals in België promoten de koning en de koningin toerisme in eigen land. ‘Op 3 juli zijn ze hier komen eten, aan deze tafel’, wijst Pepe . ‘Ze namen gewoon een paella, zoals iedereen.’

‘De keuken draait op halve kracht en één op de twee obers is nog thuis’, zegt Pepe, duidelijk niet in zijn sas. Zo’n crisis heeft hij nog nooit meegemaakt. Hij vertelt dat hij tijdens de lockdown meer dan eens een traan heeft gelaten. ‘Ik ben bang dat ik het levenswerk van mijn grootouders niet kan verderzetten’, zegt hij somber. Dan vermant hij zich. ‘Altijd optimistisch blijven’.